U ledenodopskim intervalima Orjen je bio u znatnoj mjeri zagleceren, daleko vise nego sto bi se to ocekivalo na osnovu njegovog geografskog polozaja, a glacijalna granica se nalazila vec na 1200 metara nadmorske visine. Primjera radi, na Prenju je ta linija pocinjala tek na 1680 metara nadmorske visine. Fenomen se objasnjava izuzetno velikom kolicinom padavina koju je Orjen primao u tim razdobljima. Velike kolicine snijeznih oborina dovodile su do formiranja glecera, na cije nekadasnje postojanje ukazuju brojni oblici reljefa.
Masiv Orjena i danas prima enormnu kolicinu padavina a Crkvice, selo na njegovom istocnom rubu, slovi kao najkisovitije mjesto u Evropi sa nekih 5 metara vodenog taloga godisnje! I pored tako velikih oborina voda je ovdje prava rijetkost. Tlo prvenstveno sacinjavaju veoma propusni slojevi krecnjaka, pa se izvori javljaju samo po rubnim dijelovima masiva, ili daleko u podgorini na rubovima Bokokotorskog zaliva. U centralnoj zoni ljudi se snalaze kako znaju, grade bunare, bistjerne a za kratke boravke koriste kapavice i snijeznice. Nedostatak povrsinskih voda i ljetne suse bili su ozbiljan problem za nekada razvijeno katunsko stocarstvo. Do drugog svjetskog rata gotovo svaki kutak planine koriscen je za ispasu. Danas su na najvecem dijelu Orjena jedini posjetioci planinari i lovci, a sume opet uzimaju maha. U narocitoj je ekspanziji bukva, koja i inace zauzima najvece povrsine.
Planina Orjen je posebno zanimljiva po svom glavnom vrhu - Zubacki kabao. Vrh se nalazi na 1894 metra nadmorske visine. Zubacki kabao je zanimljiv, ne samo u istoriskom kontekstu, vec i po svojim fizickim osobinama, nadmorskoj visini i bujnom pokrivacu. Sa svojih 1894. metra, ova kota predstavlja najvisu tacku vijenca primorskih Dinarida. Padine Zubackog kabla krase gorostasna stabla munike, rijetke vrste bora, endema Balkana i juzne Italije. Muniku je opisao prvi put u masivu Orjena austriski botanicar Maly Franz.